***

شرایطی دست داد تا سر فرصت آرشیو قدیمی از یادداشت ها،خاطره ها ،گزین گویه ها و روزانه نویسی هام را باز خوانی کنم و انگار بعد از مرور آن بزرگتر شده بودم.روزانه ها و قدم های کوچک و بزرگ  مختص به خودم را بازخوانی کرده بودم و چه اشتباهی مرتکب می شدم اگر هیچ کدامشان را به وسیله ی نوشتن به ثبت نرسانده بودم.تبدیل وقایعی که از سر گذرانده ام به کلمات و جملات ، درست ترین روشی است که برگزیده ام. به این نتیجه رسیده ام که نوشتن باعث دوام آوردن  می شود و هر چیزی که بخواهد بر سر راه نوشتن مانع ایجاد کند ،یعنی می خواهد ریشه ی دوام را بخشکاند.نوشتن  با روح  آدمی همان کاری را می کند که ریشه های تنیده و محکم سپیدار  با درخت و با اطمینان می گویم: «ریشه درخت را نگه می دارند همان طور که نوشتن من را.»